May 12, 2011

De helaasheid der dingen - Franky

Franky verzamelde treintjes van het merk Märklin. Volstrekt onorigineel, maar ook dat is eigen aan een verzamelaar. Er zijn ontelbaar veel objecten maar alle werkelijke verzamelingen zijn terug te brengen tot steeds datzelfde honderdtal onderwerpen. Omdat je iets moet verzamelen wat een massa andere stakkers ook verzamelt. Biologen kunnen daar vast iets leuks over vertellen.

(...)

Een gigantisch netwerk van rails was er op dikke planken van hoge kwaliteit gekleefd, de treintjes denderden door tunnels, over bruggetjes. Er waren stoplichten en slagbomen die functioneerden, stations met minuscule stationsklokjes. Er waren bergen met gemzen en boomgrenzen, valleien van groene tapijten die werden begraasd door perfect nagemaakte koeien met perfect nagemaakte uiers, kanalen en meren die werden bevaren en bevist. Nooit botsten twee treinen tegen elkaar. Zelfs niet voor de grap. Dat was wat ík gedaan zou hebben indien ik zo’n spoorwegnet bezat: ik zou die treinen laten ontsporen, tegen elkaar laten knallen, en radeloze figuurtjes zouden zich onder de trein gooien na een keurig geënsceneerde scène met hun geliefde. Zulke dingen. Voor de plezanterigheid. Franky niet. Hij was de pantocraat en de oppermeester van een namaakwereld die vlekkelozer liep dan het archetype. Alles verliep stipt, de minste hapering of geringste vertraging zou hem ongelukkig hebben gemaakt en hebben bewogen tot het richten van furieuze brieven aan de klantendienst van Märklin. Nou ja, het was zíjn hobby, niet de mijne.

Fragment uit: Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen, Uitgeverij Contact.